Xente do Boiro Voleibol, Ignacio Cibeira "Frigu":

“Non só somos doce xogadores, somos doce amigos”

O noso benquerido Frigu

Este Frigu é moito. Ignacio Cibeira, “Frigu” foi un dos nomes máis repetidos para someter á entrevista. Así que por vontade popular, velaquí está. Quen xoga con el sabe do que aporta, tanto no campo coma fora del; moitos anos de experiencia, ganas de competición, bo saque en salto, golpe duro á bóla e tamén emoción, bo ambiente e moitas risas.

- (Charo) Entrevistado por petición popular. Es un tio querido no club.           

- (Frigu) Non ha de ser para tanto. Será por todos os anos, por ser dos veteranos. E igual porque sempre ando contando todas as batallas e causalles gracia. Decíame Chicho, habemos de falar con Charo para que te entreviste, e a min danme vergonza estas cousas, porque despois estes carallos, xa os hei de ver no foro…

-Levas uns aniños nisto, entendo que tamén ti estás “enganchado”.

 -Só quedamos eu e Andrés dos que empezamos. Eu antes, xoguei 10 anos ao hockei, até que se desfixo o club. Depois faláronme de Andrés Martínez, e alá me fun a Ribeira. Levarei 15 anos; empecei cando non había nada, cando non tiñamos camisetas, non tiñamos cartos, non tiñamos nada. Eu levaba 500 pesetas para pagarlles aos árbitros. Igual eramos catro ou cinco e había que ir buscar outro á casa para ir xogar os partidos.

-Que é para ti o voleibol?

-Como dixo Andrés, é unha maneira de vivir. Hai cousas que deixas de facer polo voleibol, pero non te arrepintes. Ou intentas compaxinar; o ano que gañamos a Liga, tiña unha voda no día de partido, e eu fun ao banquete, de alí marchei para o partido, e logo volvín para a festa.

-Foches campión de volei-praia contra prognóstico na tua vila. Como foi?

 -Si. Eso fora, non cachondeo, pero... foi máis de exibición. Nós acabaramos de xogar, o compañeiro de Cristóbal estaba lesionado, e xa todo o mundo: “ten que xogar Frigu a final”. A calquera lle gusta xogar unha final. Eu estaba obsesionado con gañar a proba da Pobra, e gracias a dios, que me xuntei a un que xoga ben, e foi emotivo, moi especial. Cristóbal foi e é unha persoa moi querida no circuito. E eu, moi contento de gañar, e ademais co señor que o gañei, todo unha referencia no volei galego. Foi unha experiencia bonita na miña vila.

“De todos os anos que levo xogando, o mellor foi gañar a liga e conseguir o ascenso na pista”

-Tamén viviches o ascenso á primeira división.

-Si,si, si. Foi para min o mellor, de todos os anos que levo xogando e até o día que o deixe. Gañamos a liga. Tivemos que gañar na volta todos os partidos. Fomos á fase de ascenso e tamén a gañamos. Estivemos tres días de festa e chegamos á final. Aínda non sei como conseguimos gañar, porque o que máis e o que menos ía bastante perxudicado despois de tanta celebración, e gañámoslle ao Soria, 3-1. De alí en diante foi cando empezou a medrar o club. Foi un paso moi importante. Conseguimos o ascenso na pista, que hai quen o consegue porque hai prazas libres. Foi do mellor desde que levo xogando.

-Prefires a praia ou a pista?

-En principio prefería a praia. O que xoga na pista ten que xogar na praia, sobre todo os nenos que é onde se enganchan. É o berce do club. Pero chegas a un nivel en que os mellores sempre gañan, en cambio en pista depende de máis factores. Agora gústame máis a pista. A parte a praia e máis incompatible co horario laboral. Tenche que gustar moito, porque se non adestras a diario non fas nada, e despois tes que estar toda a fin de semana alí. A xente que vén da praia, chegan á tempada en pista como cañóns, en outubro. Mellor que en xaneiro.

-E tecnicamente?

-Para min son dous deportes diferentes. Normas distintas, bólas diferentes -unha máis rápida outra máis lenta-.... Ademais na praia custa moito máis saltar e tes as pernas máis fortes. Pero tamén podes coller “malos vicios”; utilizando os toques de unha modalidade na outra. Os que somos “playeros” vimos co toque de praia.

"Ao montar na furgoneta iso é unha transformación. Empezas a falar coa xente, a contos…"

-Como se levan os kilómetros de furgoneta de camiño aos partidos?

-Moi ben porque non somos 12 xogadores, somos 12 amigos. Ao montar na furgoneta iso é unha transformación. Empezas a falar coa xente, a contos… O ano pasado, fomos a Granada: 12 horas de furgoneta, e foi montar e xa estabamos alí. Dá gusto. Temos ido en autobus, e iso era a ruína do club. Cando empezamos fomos a León. Chegamos ás 8 da maña e o bus todo cheo de xente maior. Eu dixen “moita afición temos”. E resulta que esa xente toda ía ao País Vasco de vacacións. Deixábannos en León e á volta collíannos. Chegamos a Boiro ás 8 da mañá do día seguinte, 24 horas de viaxe! Xa podes imaxinar como foi o tema. Agora coa furgo non pasa.

-Que se sinte ao escuitar o barullo da grada?

-Pois, escoitas o ruído e emocionaste. Para min é un orgullo que estea a grada chea. Antes, Ana, a muller de Andrés era a única que nos aplaudía, que era a que facía a mesa. Agora a xente que vén de fora queda asustada ao ver o ambiente de voleibol que se fixo en Boiro. Eu creo que vai ben encamiñado. O límite non se sabe, é un club que pode medrar máis.

Charo López