Xente do Boiro Voleibol, Andrés Martínez:

O blog está de estrea. Gracias á colaboración da xornaleira boirense Charo López iremos publicando entrevistas a diferentes persoeiros relacionados co Boiro Voleibol, ben sexan xogadores, adestradores, empresarios, directivos, protagonistas por diversos motivos ou simples achegados á entidade. Con esta iniciativa pretendemos acercarnos un pouco máis á xente que sigue a evolución do noso benquerido club. Moitas gracias Charo pola túa cooperación, para nós é un pracer. En canto á xente do Boiro Voleibol, estade preparados, calquera pode ser o seguinte.

”O volei para min  é unha paixón, unha forma de vida”

Andrés, acompañado de Isma e Rubi

Andrés amaga ao botarlles a pelota aos cadetes, mira para uns e guíndalla a outros para asegurarse de que non hai ningún despistado. E non hai despistados. Sorrí satisfeito, os seus pupilos adestran con ganas. El tamén. Pasa as horas despois do traballo no pavillón da Cachada animado coma os rapaces, mesmo a partir das nove, cando coinciden na pista cun grupo de xente do ximnasio que fai bicicleta estática, e coa música rebotando na mala acústica do polideportivo non pode dar as indicacións con tanta fluidez. Non pasa nada; xesticula máis e continúa, até que as camisetas estean ben sudadiñas.

-(Charo) Adestras infantís, cadetes e toda a rapazada das escolas deportivas. ¿En que aspectos deportivos te centras para estas idades?

-(Andrés) O que máis me interesa nestas idades e que os rapaces desfruten moito xogando e repitan... e se pode ser, que traian ós seus amigos e amigas para probar tamén o voleibol. Unha vez proben xa descubren que é un deporte que engancha, e moito.

-¿Como se fomenta a motivación, nunha mocidade cada vez máis sedentaria?

-Estar diante dun ordenador perde todo o tema persoal, o contacto, as risas, os abrazos... é fácil motivar ós rapaces, xa que todos teñen ganas de moverse. Cos meus pequenos pasa: arrancalos do sofá ou da consola costa un pouquiño, pero unha vez no pavillón non hai quen os pare.

-Con unha boa canteira, ¿dase conseguido un equipo competitivo para o máis alto nivel?

-Sen dúbida. A base de traballo saen eses bos e boas xogadoras. Sempre se pode ter xogadores que dan esa experiencia e bo facer, pero os xogadores da canteira teñen moito tirón e son vitais.

-Tamén adestras ás xogadoras do Proboin, ¿está preparado o equipo para dar o salto á Primeira División?

-Por calidade está preparado e faría un moi bo papel. No caso do compromiso está un pouco coxo penso eu. Pero todo será facer unha enquisa e ver se o grupo estaría comprometido para dar ese salto e aguantar toda a temporada, xa que a primeira feminina é máis custosa, sobre todo no tema dos desprazamentos, por falta de equipos galegos.

-Houbo dúas incorporacións importantes recentemente: Rebeca e Leonor. ¿Moito cambio?

-Elas xa eran xogadoras do plantel do ano pasado, ou sexa que nada de cambio, máis ben un regreso ó fogar.

-¿Que ten o volei, para engancharte durante tantos anos, e sen espectativas de deixalo?(porque non hai espectativas de deixalo, ¿non?)

-Para min é unha paixón... e como tal é a túa forma de vida. Non me vexo sen facer volei, aínda que moitas veces pensara en marchar do país... Cando axudas a moita xente é difícil deixalo, e sobre todo se parte desa xente son os teus propios fillos.

-¿Prefires o de adestrar, ou quedaste con ser xogador?

-As dúas cousas encántanme, pero co tema da idade non se pode, e acabarei adestrando só... pero dentro de moitos anos.

-E, un pouco de carnaza: ¿Hai pique ou non hai pique porque este ano Emilio non che saque de titular?
-Non, para nada. Emilio fai ben o seu traballo e o novo colocador, Iván, é moito mellor para o equipo, e Eiras está traballando moi ben. Aí estamos para o que o equipo necesite. E co “ajetreo” de adestrar equipos varios, pois o tempo non dá para moito máis. 

Charo López