luns, 9 de maio de 2011

Xente do Boiro Voleibol, Cristóbal Álvarez:

“Este equipo lembroume que xogaba para me divertir”

Cristóbal Álvarez
Un crack. Receptor de elite. Potentísimo saque, ataque intelixente e contundente... Quen entende fala marabillas das calidades técnicas que Cristóbal aporta ao equipo. Este vigués, fichaxe militante do Hipescar fai quilómetros para estar cada venres na Cachada, e xunto cos seus compañeiros, para competir todas as fins de semanas da temporada. Para el paga a pena de sobra; desfruta no club como leva facendo co volei desde os catorce anos. Sendo xuvenil quedou segundo nun campionato de España e xa competía na División de Honor. Pasar pola máis alta competición aportoulle experiencia e calidade e non perdeu a humildade e o saber estar. Agora, totalmente integrado no Boiro desfruta desta etapa de veteranía, e non pecha portas a nada, de cara a estar sempre vinculado ao deporte. O Diablo ten moita guerra que dar no volei boirense.


-(Charo) Onde comezaches a xogar?
-(Cristóbal) Empecei a engancharme en Vigo, co meu irmán. E a verdade tiven moita sorte. Comecei no Atlética, e sendo xuvenil xa estaba na División de Honor. Agora Vigo está algo máis “apagadiño” en canto a canteira. De feito aquí estase bastante máis forte nese aspecto.

-Que che aportou ter pasado pola División de Honor?
-Buff, é unha experiencia encantadora. É algo que me quedará. E sorte que tiven, agora por exemplo escapan da xente de menor altura. Tamén é duro; eu de xuveníl adestraba cinco horas e unha e media pasábaa batendo contra a parede, a tocar. Isto é duro e aburrido, pero perfeccionase moito a técnica. Todos os días adestraba varias horas, ás veces varias sesións. A alto nivel coidaste moito ou olvídate. O complicado é compaxinalo co traballo, é unha pelexa constante, de feito por iso tiven que deixalo. Na Superliga é difícil vivir, é un soldo normal, así que hai que ter algo para despois.
Porén aportoume moito, teño mogollón de amigos de aí, e é o que máis queda.
Tiven moita a sorte de pasar por varios niveis: vivín os topes que creo que podo dar e agora a divertirme, gracias a dios, bastante!

-Cales son as principais diferenzas cun equipo como o Hipescar?
-En canto ao grupo a primeira é o trato. O tipo de persoas. Na Superliga es fichaxe, e tes que cumprir, adestrar a diario. Aquí é divertirse. A xente é incrible, no que máis a gusto me sinto con diferenza. De feito, outro dos mellores foi o Ribeira -onde estiven antes de ir para Vigo-, e algúns de nós xa eramos coñecidos: Andrés, Emilio, Iago, Chicho, Eiras, Migui... Frigu... Que non falte Frigu! Eu quítome o sombreiro ante esta xente. É máis Club o Hipescar que moitos da División de Honor.
A nivel técnico, e isto téñoo falado con Emilio, a diferenza son as horas. Se tivésemos máis horas para adestrar xuntos, o nivel pódese conseguir. A diferenza do volei con outros deportes é unha base técnica moi pulida. A praia aínda che permite un pouco máis de cancha, pero a pista é moi específica.
“É máis Club o Hipescar que moitos da División de Honor”

-Este ano coroácheste campión da Primeira División co Hipescar. Como o viviches?
-Este ano foi incrible, saíunos todo redondo. A única pena que me queda é non ter gañado a fase de ascenso co equipo.

-En praia é máis sinxelo saber os campionatos que perdeches que contar todos os que gañaches.
-Buff, non sei, así de recordar... Ponlle arredor de cinco, prefiro quedar curto a pasarme. E que moitos anos non se fixo campionato galego, e houbo algúns nos que eu competía no de España e non xoguei. Cando empecei non había campionato galego nin nada que se lle parecese. Non sei os campionatos de praia que gañei, pero o que máis me gustou foi a final na Pobra con Frigu. Foi a final máis laureada e divertida da miña vida. En moitas sofres máis, pero aquí foi todo tremendo. Ver a Frigu nervioso, ver como lle cambia a cara, que se pon teso (risas). Nestas cousas tamén valoras o que tes, e o que merece a pena esforzarse por estar nunha competición.

“A final da Pobra con Frigu foi a máis laureada e divertida da miña vida”

-Que ten o volei-praia que todo o mundo fala marabillas?
-Si, e que é unha festa. Houbo algúns campionatos xeniais. Reuniámonos un grupo de xente, non só para xogar, toda a fin de semana. A onde imos? Ao sitio libre, porque xa o enchemos. Isto arroupa e xunta moito. E repite até a xente que só viña ver.
Para fomentar a praia, agora en Vigo entre algúns colegas montamos un club: Volei Praia Vigo, (clubvpv@blogspot.com), para poder facer algo por alí, pedir axudas aínda que sexa para unha rede, para os balóns... Temos tido problemas dada a masificación das praias para ter un espazo, os que había tiráronos abaixo. Está Edu, Diego... En praia sempre xoguei con xente de Vigo, porque era quen tiñas a man, saes do choio, e vas xogar con quen colles polo camiño.

-Chicho chivoume que es o xogador máis completo; bo en defensa, en ataque, e a salvación en momentos complicados. Que cres ti que aportas ao conxunto?
-Este Chicho! Mmm...(dubida) Aporto os anos; experiencia, tranquilidade, e a técnica que aprendín de novo. Sendo moi baixo para competir en División de Honor -non sendo líbero- tes que ser moi hábil tecnicamente. Celso Veloso, que agora adestra as rapazas do Turismo de Vigo, é un fenómeno e foi quen me aprendeu. Eu son “un pelín” máis técnico, máis estrito, que o resto.

-Que che aporta o conxunto a ti?
-O equipo apórtame a felicidade. O último ano en Vigo estaba lesionado, pero fixéronme recobrar as ganas, foron quen me lembraron que xogaba para divertirme.
Aquí hai entrega desinteresada e ganas, hai moita xente facendo cousas, até se nota na actitude da canteira: os xuvenís están atentos, escoitan. Noutros sitios queren xogar pero non adestrar.
Ademais, xa o dixera cando estaba en Ribeira: antes de colgar a camiseta pasarei por Boiro.

-Como se leva a veteranía?
-Os anos xa se notan, igual aguanto máis anos en praia, pero en pista quédame pouco. De todos xeitos nunca fun de pechar portas, e hai moitos xeitos de seguir vinculado ao deporte.

-Unha última curiosidade á que non me resisto: De onde che vén o de “Diablo”?
-(risas) Empezou pola praia. O de diablo é porque teño unha tatuaxe dun demo no brazo. Germán, un rapaz de Noia, nun campionato falou co speaker para que me chamara así, e de aí xa me quedou. A el chamábano Toro Romero, porque é un cachimán. De todos xeitos a comarca barbanzá ten moita tendencia a por motes. Ás veces até esqueces os nomes da xente!
Charo López

17 comentarios:

Adrián Alves dixo...

Que grande eres Diablooooo!!!!

Gracias por ser como eres e por compartir todo o q sabes con nós (e por traer a Óscar)jajajaja

Por moito tempiño!!!!

FORZA CV BOIRO!!!

Anónimo dixo...

q grande eres cristobal.
inda xe qdan moitos anos en pista meu coidate



marquinhos

Jesus_pivot dixo...

Bien Cris si hablamos de las entrevistas que no podian faltar entre ellas estaba la tuya.
Aportas mucho más que eso que dices de veteranía, experiencia y tecnica.
Un abrazo

Anónimo dixo...

Eres grande Cristobal, muy grande. Grande como persona, tu capacidad de dar y de amar todo lo que haces es increible, eres grande como jugador, los hechos, no las palabras nos remite a ella, y eres grande como hermano por ser como eres, por ser especial, por ser humano, por...miles de atributos que tienes y ofrecerlos con humildad. Te quiero brother

Leo dixo...

Bonita foto Cris!! Jeje.

Andrés "Araña" dixo...

Enorme amigo, Enorme... Es un placer tenerte de compañero de juego, de entrenos y de lo que sea. Pero lo más grande que tienes no es de jugador, es de persona. Un abrazo campeón, y gracias por todo.

Piojita dixo...

Como podreis imaginar, tan solo puedo decir cosas buenas no, MARAVILLOSAS de mi Diablillo, gran jugador, amigo, mecánico (jejeje),...y yo aun por encima puedo disfrutar de él en mi vida...
A parte de eso, y creo que no solo hablo por mi, sino por el resto de mi equipo, MIL GRACIAS por venir a estos últimos entrenamientos con nosotras a darnos un poco de cañita, que buena falta nos hacía...ya te invitaremos a unas copichuelas en la cenita ;-)

Nando dixo...

Cris, te faltarían centímetros pero eres un tío GRANDE de todas formas ;). Un abrazo.

Xavi dixo...

Grande Cristobal.
Claro exemplo a seguir por todos os rapaces e rapazas deste clube.
Como persona e xogador, que xoga pouco o animal jajajjaja !
un abrazo fenomenosss !

LOST dixo...

UN ABRAZO AMIGO!!!!!!!!!!!!

P.D. Y, DALE TODA LA CAÑA QUE TE PIDAN LAS CHICAS; Y MASSSSSSS.............!!!!!!!!!!!!!

emilio dixo...

Gracias por lo que aportaste este año al equipo, no solo como jugador sino también como persona.
Lo de quédame pouco na pista... olvidate!!! que para el año hay que volver a la fase.
Un abrazo.

Antón dixo...

Enorme Cris!! Un placer tenerte con nosotros y aprender de ti en todos los entrenamientos, ademas de ser mejor persona aún.

Anónimo dixo...

gracias maquina por hacernos disfrutar pero aqui non se retira nin dioooooooooos jajajajajaja
frigu

Diablo dixo...

Muchisimas gracias a todos.
gracias Charo por estra pedazo de entrevista, que curro te he dado.
gracias chavales sois increibles, brutales, enormes...
gracias mi amochiño por aguantarme y aturarme.
gracias a mi famili que ya todos la conoceis y siempre siempre están ahí.
Y gracias chicho por todo el pedazo curro que te llevas a casa con la pagina, mil gracias.
me disteis un año fenomenal y me acabais de dar una semana increible que recordaré toda mi vida.

Adrián Alves dixo...

Eres un crack diablo, as cifras falan por si solas e tes o record total de usuarios online no blog (38) no momento de publicar a tua entrevista...Jugón!!!

Gus dixo...

Penso todo o antes publicado e aínda o multiplico por 2. E aínda me quedo corto ...

UN ABRAZO JUGÓN!!!

Anónimo dixo...

NARANXO diablo.......nn digas q che qda pouko na pista q aqui ainda che estamos vendo toda ha proyección qainda che qda ........jajjajaj.si nn fose pola plaia nn starias aqui,ou olvidaste das aspirinas q te tuvestes q tomar,polas comeduras de kbeza nas noites boirenses jajjajajajajjaja un saludo campeon ERES GRANDE e recorda ....qremos ver ostias!!!!!jajajaj